سلام دوستای خوبم

سلام دوستای خوبم...

به خدا برای خودم رفتن خیلی سخته...من هرجا دیگم وبلاگ درست کنم..برام مثل این وبلاگ عزیز

و دوست داشتنی

نیست،.دیدید میگن هیچی مثل عشق اول نمیشه..ما که آخرشم نفهمیدیم این عشق چه

دردیه...ولی فهمیدم

هیچی وبلاگ اولی نمیشه...

من تو پست سلام وبلاگیا فقط دلیل رفتنمو خواستم بگم...ولی..باز تردیدا اومه سراغم...

فکرکنم فهمیدم دیگه اعتیاد و معتاد یعنی چی؟یعنی الانه حال من...که نمیدونه باید چیکار کنه..یه

دلش میگه نره،

یه دلش میگه بره...

شماها خیلی خوبید..خیلی لطف دارید بهم...توی این مدتی که تو نت بودم..خواهرام و برادرام

همتون مثل کوه

پشتم بودید..شماها نصیحتم کردید..راهنماییم کردید..حتی وقتی پست" عکس خودمو"(یه پست

سرکاری)

گذاشتم،با اینکه این پست رمز داشت هیچکدومتون ازم رمز نخواستید..براتون اصلن مهم نبود که

من چه شکلی

ام...حتی یکیتون مثل یه برادر غیرتی به جای اینکه بگه رمز...عصبانی بود که چرا این پست رو

گذاشتم...

دیدم ازم رمز نمیخوایید آخرش خودم مجبور شدم و اومدم رمز دادم بهتون...من از شماها جز خوبی

ندیدم..همینه

که باعث تردید و ناراحتیم شده برای رفتن...

من همچنان تردید دارم...باید با کسی مشورت کنم..نظرشو فهمیدم تصمیمو میگم...

ولی وجود خوبایی مثل شما تصمیمو برام سخت کرده...خیلیا میگن اخرش نمیتونی بری..شاید

راست میگن...